Sa herë kam dashtë që për jetën time të rrëfej
Por kisha një hall të madh, dikë që më beson ku të e gjejë
Se jetën e kam pas të rëndë kam ecur në lloj lloj shtigje
Më ka trishtuar vuajtja, më ka përplasur në brigje e brigje
I vogël e i pa fuqishëm dikur besoja pa fundësisht
Çdo gjë që më kanë premtuar e besova shumë thellësisht
Kohë të gjatë jetova me shpresë sa shumë nga jeta prita
Me ëndërra boshe e shpresa të rrejshme vazhdova deri sa u rrita
Të rrallë e shumë të rrallë i kam pasur unë ca miq
Po them që ishin disa për të mos thënë nuk kisha hiq
Vinin e shkonin në jetën time m’varsisht se si ata më donin
Deri sa isha i dobishëm rrinin me mua stoik qëndronin
Po sa unë më s’kisha fuqi që të bëhem për ata ushqim
Më lënin e më braktisnin e unë vazhdoja me trishtim
Dhe kështu kam jetuar në mes të shpresës e gëzimit
Deri sa mbeta i vetëm atëherë i dhash fund mashtrimit
U zgjova nga gjumi i thellë të gjitha ëndërrat i shkatërrova
I nxorra të gjitha nga gjumi të i ndërtoj ato fillova
E pas ca kohëve të vështira Zoti dashti e më shpëtoj
Më dha forcë e dije të dobishme më frymëzoj si të veproj
Por dhe tani e kam një hall, disa “miq” përsëri janë kthyer
Sikur kam qenë dikur i vogël po provojnë për t’më gënjyer
Se më duan me vlerësojnë e për mua i ka kaplu malli
Fjalë të buta fytyra engjulli por me zemra e vepra djalli
Sa më vie keq nga të tillët që nuk aspak ndjesi
Kur më flasin më përkdhelin t’i pranoj prap në miqësi
Këto vargje që i shkrova fund e kry i kam rrëfim
Jo pse e dua poezinë por çdo fjalë është përjetim
Kaq për sante “miq” të dashur ndoshta pak iu kam prekur
Por besoj që nga tani e tutje do të bëheni më të pjekur.
“Ymer Troshupa”
COMMENTS